พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [4.นิสสัคคิยกัณฑ์] 3.ปัตตวรรค 4.วัสสิกสาฏิกสิกขาบท อนาปัตติวาร
ฤดูร้อนยังเหลือหย่อนกว่า 1 เดือน ภิกษุไม่แน่ใจ ต้องอาบัติทุกกฏ
ฤดูร้อนยังเหลือหย่อนกว่า 1 เดือน ภิกษุสำคัญว่าหย่อนกว่า ไม่ต้องอาบัติ
ฤดูร้อนยังเหลือหย่อนกว่ากึ่งเดือน ภิกษุสำคัญว่าเกิน ต้องอาบัติทุกกฏ
ฤดูร้อนที่ยังเหลือหย่อนกว่ากึ่งเดือน ภิกษุไม่แน่ใจ ต้องอาบัติทุกกฏ
ฤดูร้อนยังเหลือหย่อนกว่ากึ่งเดือน ภิกษุสำคัญว่าหย่อนกว่า ไม่ต้องอาบัติ
อนาปัตติวาร
ภิกษุต่อไปนี้ไม่ต้องอาบัติ คือ
[630] 1. ภิกษุรู้ว่า ฤดูร้อนยังเหลืออีก 1 เดือน แสวงหาผ้าอาบน้ำฝน
2. ภิกษุรู้ว่า ฤดูร้อนยังเหลืออีกกึ่งเดือน ทำผ้าอาบน้ำฝนนุ่ง
3. ภิกษุรู้ว่า ฤดูร้อนยังเหลือหย่อนกว่า 1 เดือน แสวงหาผ้าอาบ
น้ำฝน
4. ภิกษุรู้ว่า ฤดูร้อนยังเหลือหย่อนกว่ากึ่งเดือน ทำผ้าอาบน้ำฝน
นุ่ง เมื่อภิกษุแสวงหาได้ผ้าอาบน้ำฝนแล้ว ฤดูฝนเลื่อนออกไป
เมื่อภิกษุทำผ้าอาบน้ำฝนนุ่งแล้ว ฤดูฝนเลื่อนออกไป ควรซัก
เก็บไว้ พึงนุ่งในสมัย
5. ภิกษุถูกโจรชิงจีวรไป
6. ภิกษุจีวรสูญหาย
7. ภิกษุผู้ตกอยู่ในอันตราย
8. ภิกษุวิกลจริต
9. ภิกษุต้นบัญญัติ
วัสสิกสาฏิกสิกขาบทที่ 4 จบ
พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ [4.นิสสัคคิยกัณฑ์] 3.ปัตตวรรค 5.จีวรอัจฉินทนสิกขาบท นิทานวัตถุ
3. ปัตตวรรค
5. จีวรอัจฉินทนสิกขาบท
ว่าด้วยการให้จีวรแล้วชิงเอาคืน
เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร
[631] สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อาราม
ของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี ครั้งนั้น ท่านพระอุปนันทศากยบุตร
กล่าวชักชวนสัทธิวิหาริกของภิกษุผู้เป็นพี่ชายว่า มานี่เถิด ท่าน พวกเราจักไปเที่ยว
ชนบทด้วยกัน ภิกษุนั้นกล่าวตอบว่า กระผมไม่ไป กระผมมีจีวรชำรุด ท่านพระ
อุปนันทศากยบุตรกล่าวว่า ไปเถิด ท่าน ผมจะถวายจีวรแก่ท่าน แล้วถวายจีวรแก่
ภิกษุนั้น ภิกษุนั้นทราบข่าวว่า พระผู้มีพระภาคจักเสด็จจาริกไปในชนบท ทีนั้น
ท่านได้มีความคิดว่า บัดนี้เราจักไม่ไปเที่ยวชนบทกับท่านพระอุปนันทศากยบุตร
แต่จะไปเที่ยวชนบทกับพระผู้มีพระภาค ครั้นท่านพระอุปนันทศากยบุตรกล่าวชัก
ชวนภิกษุนั้นว่า มาเถิด ท่าน บัดนี้พวกเราจะไปเที่ยวชนบทด้วยกัน ภิกษุนั้นปฏิเสธ
ว่า กระผมไม่ไปเที่ยวชนบทกับท่านล่ะ กระผมจะไปเที่ยวชนบทกับพระผู้มีพระภาค
ท่านพระอุปนันทศากยบุตรกล่าวว่า เราถวายจีวรท่านเพราะตั้งใจว่า จะไปเที่ยว
ชนบทด้วยกัน จึงโกรธ ไม่พอใจ ชิงจีวรคืน
ต่อมา ภิกษุนั้นได้เล่าเรื่องนั้นให้ภิกษุทั้งหลายทราบ บรรดาภิกษุผู้มักน้อย
ฯลฯ พากันตำหนิ ประณาม โพนทะนาว่า ไฉนท่านพระอุปนันทศากยบุตรให้
จีวรภิกษุเองแล้วโกรธ ไม่พอใจ ชิงเอาคืนมาเล่า ครั้นภิกษุเหล่านั้นตำหนิท่าน
พระอุปนันทศากยบุตรโดยประการต่าง ๆ แล้วจึงนำเรื่องนี้ไปกราบทูลพระผู้มี
พระภาคให้ทรงทราบ
ทรงประชุมสงฆ์บัญญัติสิกขาบท
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งให้ประชุมสงฆ์เพราะเรื่องนี้เป็นต้นเหตุ ทรง
สอบถามท่านพระอุปนันทศากยบุตรว่า อุปนันทะ ทราบว่า เธอให้จีวรภิกษุเองแล้ว
